2010

Alweer een jaar voorbij, alweer 12 maanden vol gebeurtenissen.
Alweer eventjes een moment om bij stil te staan...

2010 was het jaar van:

- Stoppen met werken
- Werken aan mezelf
- 6 maanden tijd voor mezelf
- Beginnen studeren
- Het vriendje startte zijn eigen zaak op
- Ik met het vriendje naar de zee ging
- Ik met datzelfde vriendje naar Cyprus ging
- Ik met dat nog steeds zelfde vriendje 2 jaar samen ben (and still counting!)
- Een weekend Butgenbach met vrienden
- Mijn broer naar het buitenland vertrok
- Ik tante werd van Lise
- Ik naar de diëtist ging
- Leuke tijd had met vriendinnen
- Ik een Swarovski kreeg
- Mijn eerste Kerstavond niet thuis vierde
- Ik voor 't eerst in mijn leven een boekhouding moest doen
- Ons papa op pensioen ging
- Ik naar enkele communiefeesten ging
- Ik op vrouwenweekend ging naar Le Touquet


En waarschijnlijk ben ik nog zoveel dingen vergeten.
Denk aan lekkere restaurantbezoekjes, glaasjes lekkere wijn, romantische momenten of gewoon een moment van verdriet.

Bedankt aan iedereen die 2010 heeft gemaakt tot wat het is geworden.
En vooral bedankt aan de mama, papa en 't vriendje voor het geduld dat ze gehad hebben!

droom de droom

Lieve schat,

De avonden worden donkerder, de dagen enkel korter.
Dat maakt dat ik me eenzamer en banger voel. Kwetsbaarder.

Maar wanneer ik in de valavond met jou door de straten loop, voel ik me geborgen.
Ik kan er voor 't eerst van genieten, van die donkere periode voor Kerstmis.
Ik wil dan lekker voor je koken, met jou voor de tv zitten.
Ik wil dan samen met jou kerstkado's kopen en samen opwarmen boven een tas minute-soep.

Ik hou ervan wanneer je mijn handdoek tijdens 't douchen op de verwarming legt, en hoe je me nadien stevigt afdroogt, zodat ik het niet koud krijg.
Ik hou ervan om ons samen onder het donsdeken weg te steken.
En gewoon een hele dag binnen te blijven en niets te doen, maar toch heel de dag aan elkeaar te vragen 'wat gaan we doen?!'.

Maar 't meest van al droom ik, lieve schat.
Hoe deze periode later zal zijn, in ons eigen huis.
Hoe we dan samen een grote kerstboom zetten, met waanzinnig veel kado's eronder. Of hoe ik een hele dag in de keuken sta om 's avonds gezellig met vrienden of familie te dineren.
Hoe iedereen 't leuk zou vinden om bij ons te komen, omdat het bij ons gezellig is en iedereen welkom is.
Ik droom.

Ik droom, lieve schat.
Maar ik ben al blij met wat ik heb.

Dikke kus,

Nobody gonna love me better, I must stick with u forever.
Nobody gonna take me higher, I must stick with u..
You know how to appreciate me, I must stick with u, my baby!
Nobody ever made me feel this way, I must stick with u.




Lieve schat,

Bedankt voor de fijne vakantie. Voor je liefde en je steun. Voor al je begrip en je antwoorden die me rust brengen.
Bedankt om jezelf te zijn, en te blijven.
En damn, wat mis ik je nu ...

jij & ik

Lieve schat,

Hoe meer ik me onder andere mensen begeef, hoe meer ik besef dat ik bij jou die veilige haven vind waar ik al zolang naar zocht.
Dat ik met mijn gevoelens het eerst met jou wil delen, omdat ik veel belang hecht aan je nuchtere mening. Omdat jij de enige ben die mij uit de kluwen van mijn gedachten kan halen.
Omdat jij jij bent. Omdat jij van mij bent.

Hoe meer ik me onder vreemden begeef, hoe meer ik naar je verlang. Hoe minder vanzelfsprekend ik je vind. Hoe minder ik het normaal vind dat je er altijd zal zijn en hoe meer ik verlang naar een plek van ons.
Want ik voel dat ik, dat wij, klaar zijn om ons leven te laten beginnen.

Bedankt, lieve jij.
Voor alles.

Kus,

vanzelfsprekend

Dag lieve schat,

Er is geen speciale reden om je te schrijven, geen speciale reden om liever te zijn of 'meer' van je te houden vandaag.
Ik moest gewoon aan je denken. Ik denk vaak aan je maar het was zo'n boembafwow gedacht.
Zo'n gedacht van 'damn, ik zie hem graag' of 'ik wil die nooit meer kwijt'.
Want, lieve, misschien zeg of toon ik het te weinig, maar het is wel echt zo.
Door de 2 jaar die we al samen doorbrengen, zin 'wij' misschien een beetje vanzelfsprekend geworden.
En dat is iets waar ik wil tegen vechten.

En ja, dat is soms moeilijk wanneer we allebei moe zijn van de nachtelijke ritten, of wanneer we beide vinden dat we nu echt wel gelijk hebben. Maar toch, vanzelfsprekend wil ik je niet vinden. Ik wil blij zijn met elke dag dat je van mij bent, met elke kus en elke glimlach die ik krijg. Zelfs met elke plagerij. Want later, binnen zo'n 60 jaar, wil ik mezelf niet verwijten dat ik niet genoeg van je genoten heb. Dan wil ik er niet achterkomen dat ik dit en dat nog had willen zeggen en dat ik dit en dat niet had mogen doen.

Maar he, herinner me er nog eens aan als we allebei moe zijn ;)

kus

Pensioen

Waar we enkele maanden geleden om feesten, geeft nu een beetje een bittere nasmaak. Waar we enkele maanden uit volle borst zongen 'de pol gaat op pensioen wat gaat hem nu ...' is nu een beetje dubbel.


De jaren zijn vervlogen
In een vingerknip, lijkt het nu
Zieken verzorgd, moed gegeven
Elke dag, met even veel plezier
Door iedereen graag gezien

Nu is de halte bereikt, einde van de rit
Maar bedenk voor je uitstapt,
En misschien met weemoed achterlaat en achteromkijkt
Dat de mooiste jaren nu nog komen

Het ga je goed,


Geniet van je pensioen, papa


En toch...
Het is raar om te zien én te beseffen dat je ouders er niet jonger op worden. Gek om te zien hoe je ouste neefje ouder wordt en hem naar het secundair onderwijs te zien vertrekken.
Gek om te voelen dat iedereen vooruitgaat, razendsnel, en je er alleen maar naar kan kijken.
En alleswat ik kan doen, is hopen.
Hopen dat het mooie jaren worden ...

5jaar...

Dag Lien,
Lief metekind,

Vandaag word je 5, een vol handje al. Wat gaat de tijd snel, te snel om hem te kunnen vangen. Waar is de tijd dat je pasgeboren was, dat je huilde wanneer je honger had. Dat je weende als we je niet begrepen.
Die tijd lijkt zo ver weg, Lien.
Nu vraag je een koek-of je pakt hem gewoon. Je wordt boos wanneer we je niet begrijpen en je lacht wanneer je gelukkig bent.

5 jaar al, lieve Lien; toen was ik pas meter. Jij was pas metekind. En we zijn er beide in gegroeid, denk ik.
Ik kan je nu al eens af en toe mee op stap nemen om iets leuks te doen. En als je stout bent, straf ik je. En ik voel me daar niet langer schuldig om.
Ook jij kan me zonder blikken en blozen ‘stomme’ noemen, maar ik merk ook dat je, geheel onbewust, belang hecht aan die meter-metekind band.

En lieve Lien, laat ons rustig verder groeien. Laat mij ‘meter’ zijn en niet ‘een meter’. Wat jij zal al-tijd ‘mijn metekind’ en niet ‘een metekind’ blijven.
Ik weet nog, Lien, dat ik je bij je doop graag een levensweg zonder obstakels had beloofd. Maar zoiets kan een mens geen ander mens beloven. Ik heb je wel beloofd om er altijd voor je te zijn. Om je val te breken en je glimlach te delen. En ik hoop dat ik daar als meter zijnde een beetje in slaag.
Want, zoals je zelf zeker al opgemerkt heb, zit het leven vol obstakels. Van een zere knie tot vriendinnetjes die soms stout doen. Van ‘eet je bord leeg’ tot ‘nu moet je gaan slapen’. Het is niet altijd even leuk, die obstakels. Maar ze leren je veel, dat beloof ik je. En meestal lijken die obstakels achteraf bekeken vaak veel kleiner dan jij dacht dat ze waren. En ze maken de glimlach nadien zoveel mooier en rijker.

Lieve Lien, na 5 jaar is het misschien tijd om die belofte nog eens opnieuw te doen? Ik zou je nog steeds heel erg graag een levenspad zonder obstakels, valstrikken en doodlopende straatjes beloven. Maar dat kan ik niet. En misschien wil ik dat, door zelf te groeien, ook niet meer. Want het zijn de harde momenten, de droevige dagen die je maken tot wie je bent. Maar ik ben er nog steeds om je val te breken en, uiteraard, ook om je glimlach mee te delen. En dat die dagen heel talrijk mogen zijn.

Dikke kus,

Je meter,

Tijd

Lieve schat,

Al is er de laatste tijd niet zoveel tijd. ‘Tijd’ als in: samen op het gemak dingen samen doen. Bij elkaar zijn en écht genieten van elkaars aanwezigheid. Meestal ben jij/wij de baan op.
Denk er maar eens aan wanneer we voor ’t laatste ’s middags konden vrijen om nadien lekker loom in slaap te vallen. Of samen een hele zaterdag het stad intrekken, gewoon om wat te kijken en te kopen. Of samen eens rustig op restaurant gaan en teveel wijn drinken.
Maar, zoals je weet, ik bewonder je om deze ambitie. Om je besluit om van je leven het beste te maken, en geen genoegen te nemen met ‘genoeg’ of ‘middelmatig’.


Dikke kus,

Papa op pensioen

Lieve papa,

Ik hoop dat je van je feest genoten hebt.
Dat je genoten hebt van alle mensen die er waren voor jou.
Dat je genoten hebt van alle mensen die je een geweldig pensioen toewensen.



Dag papa,

De tijd vliegt. Waar is de tijd dat je mij naar school moest brengen? Of de tijd dat je de maandag pas om half acht thuis was, en wij allemaal op je zaten te wachten?
Of de tijd waarin ik graag groot jou wou zijn, en jij wou toen misschien even op pensioen.

En nu is het zover, papa.
Ik ga terug studeren, klaar om ervaringen op te doen die me later van pas kunnen komen. Klaar om een eigen leven uit te bouwen.
Jij klaar om met pensioen te gaan. Om samen met mama en al je kinderen en kleinkinderen van deze laatste fase te genieten.
Tijd om uit te slapen, om op vakantie te gaan. Tijd voor voetbalmatchen en atletiekwedstrijden. Misschien ook tijd om na te denken. En vooral tijd om te doen waar je zin in hebt.
Want, papa, dat is wat ik je toewens.
Dingen doen die je wilt doen. En doe ze vandaag. Of morgen. Maar stel ze niet uit tot binnen enkele jaren. Daarvoor is de tijd te kostbaar.
Maar ook bedankt. Bedankt om al die jaren een lieve en zorgzame papa te zijn. Want ik kan altijd bij je terecht. Om raad te vragen over een zere kuit of over pensioensparen.
Bedankt voor de flauwe mopjes en je gulle lach.
Bedankt om al die jaren eerst aan ons te denken en dan pas aan jezelf.
Bedankt ook dat ik de kans krijg om terug te studeren. Bedankt voor alle kansen trouwens.
En bedankt om, samen met mama, van mij te maken wie ik nu ben.

Het ga je goed,

Waarheen

Ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten.
Waar ik met mijn verhalen en twijfels heen zou gaan.
Wie me zou troosten als ik huil.
Ik kan me niet inbeelden dat iemand anders me zo kan raken.
Op alle manieren.
Zoals jij me kan doen lachen met je droge humor.
Of hoe ik kippenvel krijg wanneer je me langzaam zoent.
Of, zoals ik kan huilen wanneer we eens ruzie hebben.

Ik zou niet weten wat ik zonder je zou doen.
Met wie ik dezelfde stappen zou zetten, als met jou.
Waar ik heen zou gaan als ik even weg wil.

Ik zou niet weten waar heen.
Links of rechts, of misschien rechtdoor?
Jij bentmijn leidraad, mijn barometer.

Laat me nooit verloren lopen...

Langzaam

Liefste schat,

Ik ben niet altijd makkelijk geweest de laatste maanden, ik weet het.
Ik heb het je vaak proberen te verwoorden, hoe ik me voelde.
Hoe de knoop vanbinnen telkens groter werd, en hoe klein ik tegelijkertijd werd.
Maar het is moeilijk om dat uit te spreken.
Want ik wil in de eerste plaats een goede vriendin voor je zijn, en geen meisje waar je medelijden mee hebt.
Ik zou het niet kunnen verdragen als je me ineens niet meer zou plagen.
Gewoon omdat je denkt dat ik dat niet aankan.
Dus ik nam je gewoon wat vaker vast, zocht wat vaker naar bevestiging.

Maar ik voel dat ik langzaam maar zeker. Door de rust, door de steun, door de liefde weer een beetje meer vat op mezelf krijg.
Hoe ik af en toe weer eens een slaaprijke nacht hebt, in plaats van een slaaploze.
Hoe ik af en toe weer langer dan 22h kan wakker blijven.
Hoe ik af en toe weer eens écht kan lachen.
Hoe ik af en toe weer voel dat ik leef.

En dan wil ik je bedanken.
Bedanken omdat je me al die tijd hebt bijgestaan.
Dat je mijn buien en tranen zonder vragen beantwoord hebt.
Dat je me liet uitrazen en huilen.
Zonder mij scheel te bekijken.

Dan wil ik je zeggen dat ik je graag zie.
Dat je me nooit verlaten mag.
Maar ik ben niet zo'n prater.
Dus ik neem je maar wat vaker vast, schenk je vaker een glimlach en probeer je te tonen dat ik de jouwe ben.
En dat ik langzaam maar zeker weer kan zijn, en niet langer in beslag wordt genomen door mijn gedachten.

Dikke kus,

Knip!

Dan davert de grond eventjes onder mijn voeten.
En in één seconde ben ik terug in de werkelijkheid.

En dan weet ik, meer dan eens.
Dan weet ik dat jij het bent.
Jij waarmee ik oud wil worden.
Jij waarmee ik mijn levenspad wil bewandelen.
Jij waar ik van hou.
Dan voel ik dat er geen wereld is, zonder jou.
En dat die er ook nooit meer zal zijn.
Dan vrees ik voor een dag dat jij er niet meer zal zijn.
Want al mijn waarheden, al mijn dromen en verlangens zijn op jou gericht.

Ik zie je graag.

Sorry

Dan zie ik dat ge 't echt meent.
Dat uw ogen er een beetje rood uitzien en dat ze niet meer lachen.
Dat ge het u echt aantrekt.
En dan, dan breekt mijn hart.
Want het was nooit de bedoeling, nooit met die achterliggende gedachte.
En ik wil u enkel vasthouden, u geruststellen.

Want ik wil verder met u.
Met u en met alles wat bij u hoort.
Uw bruine ogen en uw sociale gedrag.
Uw laat-opblijf-gewoonte en uw pastaverslaving.
Met uw familie en uw vrienden.
Maar vooral met uw dromen & toekomstperspectieven.

Dus sorry, lieve schat.
Ik droom je dromen mee.
Leef je leven mee en elke hartbeat is voor jou!

Jij? Jij!

Liefste schat,

Jij en ik.
Ik blijf het een ontzettend leuke combinatie vinden.
Nog steeds, na bijna anderhalf jaar.
Ik zou me geen leven kunnen inbeelden zonder jou.
Zonder toekomstdromen mét jou.

Ik mis je nog steeds als ik je niet zie.
Bij alles wat ik doe, denk ik aan jou.
Ik geniet ervan om je te zien voetballen.
Hoe je dan scoort en om je dan te zien glunderen.

Ik kijk ernaar uit om ons te settelen.
Een eigen huisje, onze eigen toekomst.
Inrichten volgens onze smaak, onze zin.
Elke ochtend naast je wakker worden, elke avond naast jou in slaap vallen.
Samen boodschappen doen, samen tv kijken.
Samen naar ons werk vertrekken, en samen een luie avond hebben.

Ik ken je gebruiken, je gewoontes, je ergernissen en je frustraties.
Ik weet wanneer ik je met rust moet laten, of wanneer je net wil praten.
En ik weet dat ik de laatste maanden niet de gemakkelijkste was.
Maar ik weet dat ik je wil.
Om alle gevoelens die ik voor je koester.
Omdat het mij ook pijn doet als iemand jou kwetst.
Omdat die toekomstdromen er zijn.
Omdat ik altijd bij je wil zijn.
Omdat ik droom van onze trouw.
Omdat ik je ongezouten mening nog steeds weet te waarderen.

En, omdat ik weet dat vlinders veranderen in iets diepers.
En, misschien, he, voel ik voor de eerste keer wat er dan komt: liefde.
Liefde met een grote 'L'.
Ook al zijn er soms ergernissen.
Of een ruzie.
Ook al wil ik soms gewoon eens slapen dan nog verder te babbelen.
Ook al doe ik soms een kort en moeilijk.

Jij bent het, liefste schat.
Mijn schat.
Jij bent het.
Voor altijd.