vanzelfsprekend

Dag lieve schat,

Er is geen speciale reden om je te schrijven, geen speciale reden om liever te zijn of 'meer' van je te houden vandaag.
Ik moest gewoon aan je denken. Ik denk vaak aan je maar het was zo'n boembafwow gedacht.
Zo'n gedacht van 'damn, ik zie hem graag' of 'ik wil die nooit meer kwijt'.
Want, lieve, misschien zeg of toon ik het te weinig, maar het is wel echt zo.
Door de 2 jaar die we al samen doorbrengen, zin 'wij' misschien een beetje vanzelfsprekend geworden.
En dat is iets waar ik wil tegen vechten.

En ja, dat is soms moeilijk wanneer we allebei moe zijn van de nachtelijke ritten, of wanneer we beide vinden dat we nu echt wel gelijk hebben. Maar toch, vanzelfsprekend wil ik je niet vinden. Ik wil blij zijn met elke dag dat je van mij bent, met elke kus en elke glimlach die ik krijg. Zelfs met elke plagerij. Want later, binnen zo'n 60 jaar, wil ik mezelf niet verwijten dat ik niet genoeg van je genoten heb. Dan wil ik er niet achterkomen dat ik dit en dat nog had willen zeggen en dat ik dit en dat niet had mogen doen.

Maar he, herinner me er nog eens aan als we allebei moe zijn ;)

kus