30 maanden

Lieve schat,

2,5 jaar. Zijn wij. Wij.
Wat vliegt de tijd. Wat gaat hij snel.
Het lijkt nog maar gisteren hoe we aarzelend en aftastend door Leuven liepen. Ik had toen nooit durven dromen dat jij het écht zou zijn. De man van mijn leven.
Ik had toen nooit durven denken dat je me ten huwelijk zou vragen en dat we ruzies zouden overleven.
Dat ik op een dag geen schrik zou hebben om verlaten te worden als je eens niet opneemt.

We zijn gegroeid. Dat kan ik wel zeggen. Sámen gegroeid.
Van verliefde jonge mensen die de hele nacht praatten naar jonge mensen die elkaar graag zien. Met wederzijds vertrouwen en plannen voor een stabiele toekomst. Als we nu 's nachts wakker zijn is het meestal om mensen te vervoeren.
Maar soms, als ik je opeens heel erg mis en je dan je telefoon niet opneemt, dan komen al die hevige gevoelens weer boven. En dan weet ik dat ik je niet kan missen. Niet wil missen.
Of als we ruzie maken, dan kan ik écht boos zijn, maar zelfs dan kan ik me geen wereld inbeelden zonder jou.

Wat ik 2,5 jaar geleden nooit had durven dromen, maar wel droomde, is uitgekomen. Je bent mijn wederhelft, mijn aanvulling. Mijn liefde en soms ook al eens mijn ergernis. Maar 't is altijd jou. Zowel liefde als ergernis. Zowel vedriet als geluk. Gedachten en dromen. Dag en nacht. En zo pas jij bij mij. Als dag en nacht. Want waar jij rustig bent, ben ik in paniek en maak ik me zorgen. Waar jij slordig bent, ben ik efficiënt.
En ik zou het niet anders willen.

Lieve schat, wij doen dat goed samen, vind ik.
En een dikke dankjewel voor de voorbije 30 maanden...

Dikke kus,