Vroeger vond ik gemis iets voor pubers.
Net zoals mensen die elkaars hand vasthouden tijdens een familiefeest.
Of mensen die zeiden dat ze 't liefst héél de dag bij hun lief waren.
Ik moet op mijn mening terug komen.
Ik mis u altijd, als ge niet bij mij zijt.
Maar als ik u langer dan 2-3 dagen niet zie, dan voel ik me minder gelukkig.
En ik hou het liefst van al uw handen vast, als er volk bij is.
Iedereen mag toch wel weten zeker dat wij bij elkaar horen.
Wat zeg ik? Dat wij verloofd zijn!
En ik zou u 't liefst elke dag zien, daarom niet hele dagen.
Want das niet gezond, maar toch.
Ik geniet meer van de dingen als jij ergens in mijn buurt bent.
't Is alsof ik dan meer voel, zie, ruik, proef en hoor.
Alles staat op scherp.
En tuurlijk, tuurlijk zijn er die dingen die na bijna anderhalf jaar onoverkomelijk zijn.
Zoals kleine ergernissen.
Maar in vergelijking met wat ik voel voor jou, zijn die miniem.
Zoniet onbestaande.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten