Ik voel de pijn met je mee.
Het stond te gebeuren, maar dat het zo snel zou gaan? Het is vreemd om mijn optimistische, levenslustige vriend te zien rouwen. Maar ik ben blij dat je me vertelt wat je voelt, hoe je erover denkt. Dat je me vertelt over de herinneringen die in je opkomen. Hoe je vertelt over jullie vakanties samen. Hoe zij jou zag als de ideale kleinzoon.Al kan ik enkel je hand vast houden, begrijpend knikken. Want woorden zijn er vaak niet in zo’n situatie. Al weet ik wat je voelt, maar écht begrijpen is natuurlijk een andere zaak.
Maar ik ben blij dat je me vraagt om mee te gaan. Mee te gaan om haar een laatste groet te brengen. Omdat ze me zo graag wou zien, en omdat dat nooit gebeurt is.Ik ben blij voor de manier waarop je me nadien Brussel laat zien. Hoe je me vasthoudt in de trein en vraagt of ik er geen spijt van heb?
‘Van?’
‘Mee te gaan kijken naar mijn oma.’
‘Nee, tuurlijk niet’‘Zeker, he? Ge gaat er toch geen nachtmerries van hebben? ‘k Zou niet willen dat je me dat verwijt’
‘Héél zeker.’
En hoe je me dan zoent.
Ik voel de pijn met je mee, lieve schat.
