5jaar...

Dag Lien,
Lief metekind,

Vandaag word je 5, een vol handje al. Wat gaat de tijd snel, te snel om hem te kunnen vangen. Waar is de tijd dat je pasgeboren was, dat je huilde wanneer je honger had. Dat je weende als we je niet begrepen.
Die tijd lijkt zo ver weg, Lien.
Nu vraag je een koek-of je pakt hem gewoon. Je wordt boos wanneer we je niet begrijpen en je lacht wanneer je gelukkig bent.

5 jaar al, lieve Lien; toen was ik pas meter. Jij was pas metekind. En we zijn er beide in gegroeid, denk ik.
Ik kan je nu al eens af en toe mee op stap nemen om iets leuks te doen. En als je stout bent, straf ik je. En ik voel me daar niet langer schuldig om.
Ook jij kan me zonder blikken en blozen ‘stomme’ noemen, maar ik merk ook dat je, geheel onbewust, belang hecht aan die meter-metekind band.

En lieve Lien, laat ons rustig verder groeien. Laat mij ‘meter’ zijn en niet ‘een meter’. Wat jij zal al-tijd ‘mijn metekind’ en niet ‘een metekind’ blijven.
Ik weet nog, Lien, dat ik je bij je doop graag een levensweg zonder obstakels had beloofd. Maar zoiets kan een mens geen ander mens beloven. Ik heb je wel beloofd om er altijd voor je te zijn. Om je val te breken en je glimlach te delen. En ik hoop dat ik daar als meter zijnde een beetje in slaag.
Want, zoals je zelf zeker al opgemerkt heb, zit het leven vol obstakels. Van een zere knie tot vriendinnetjes die soms stout doen. Van ‘eet je bord leeg’ tot ‘nu moet je gaan slapen’. Het is niet altijd even leuk, die obstakels. Maar ze leren je veel, dat beloof ik je. En meestal lijken die obstakels achteraf bekeken vaak veel kleiner dan jij dacht dat ze waren. En ze maken de glimlach nadien zoveel mooier en rijker.

Lieve Lien, na 5 jaar is het misschien tijd om die belofte nog eens opnieuw te doen? Ik zou je nog steeds heel erg graag een levenspad zonder obstakels, valstrikken en doodlopende straatjes beloven. Maar dat kan ik niet. En misschien wil ik dat, door zelf te groeien, ook niet meer. Want het zijn de harde momenten, de droevige dagen die je maken tot wie je bent. Maar ik ben er nog steeds om je val te breken en, uiteraard, ook om je glimlach mee te delen. En dat die dagen heel talrijk mogen zijn.

Dikke kus,

Je meter,

Tijd

Lieve schat,

Al is er de laatste tijd niet zoveel tijd. ‘Tijd’ als in: samen op het gemak dingen samen doen. Bij elkaar zijn en écht genieten van elkaars aanwezigheid. Meestal ben jij/wij de baan op.
Denk er maar eens aan wanneer we voor ’t laatste ’s middags konden vrijen om nadien lekker loom in slaap te vallen. Of samen een hele zaterdag het stad intrekken, gewoon om wat te kijken en te kopen. Of samen eens rustig op restaurant gaan en teveel wijn drinken.
Maar, zoals je weet, ik bewonder je om deze ambitie. Om je besluit om van je leven het beste te maken, en geen genoegen te nemen met ‘genoeg’ of ‘middelmatig’.


Dikke kus,