Blijkbaar ben ik getagged, en wel door Antoon http://www.ntone.be en nu moet 6 onbelangrijke dingen over mezelf vertellen (God, er zijn er zoveel...).
1) Ik draag al-tijd zwarte sokken
2) Ik heb een nep i-phone (jawel, de hi-phone)
3) Ik loop sinds kort rond op hakken (en geen kleintjes, nee)
4) Ik ben mijn haar aan 't laten groeien
5) 't Schijnt dat ik vaak 'neen' 'ja' en 'ikweetni' zeg
6) Ik ben 64 dagen samen met mijn vriendje
dinsdag 21 oktober 2008
dinsdag 14 oktober 2008
Meer gevoel
Mag ik zeggen dat de eerste onstuimigste verliefdheid over is? Ik moet u niet meer constant smsjes sturen, ik moet er ook geen constant ontvangen. Ik sta niet meer te bibberen op mijn benen als ik u ga zien. Ik denk niet meer heel den tijd dat ge mijn hart gaat breken, zelfs niet meer als ge een half uur te laat arriveert.
Ik kan 3 dagen overleven zonder u te zien.
In ’t begin toen ik dit voelde, had ik schrik. Schrik dat mijn verliefdheid over was.
Maar als ge in mijn ogen kijkt, mij vastneemt. Als ge met me babbelt of mopjes maakt. Dat weet ik dat het zonder u pijn zou doen. Wanneer ik mij bedenk dat ik het zonder u zou moeten doen, zijn dat gedachten die ik liever ni heb.
Ik ben nog steeds blij met uw berichtjes en telefoontjes. K straal wanneer ik u ga zien en ge zijt de hele dag in mijn gedachten. Ik kàn overleven als ik u 3 dagen ni zie, maar ’t liefste van al zou ik u elke dag wakker kussen en ‘slaapzacht’ zeggen.
En ik wéét dat mijn verliefdheid niet over is, dat dit alles tussen ons maar net begonnen is. Maar het onzekere, het prille is eraf. Maar heeft plaats gemaakt voor zoveel meer.
Voor diepgaande babbels, voor zachte aanrakingen, voor blikken van verstandhouding, voor gewoontes die je van elkaar kent. Voor stabiliteit, voor rust in mijn hoofd, voor zoveel dingen die ik nog met je wil doen.
Ik mag dus zeggen dat de onstuimigste verliefdheid over is. Maar er is zoveel meer gevoel in de plaats.
Ik kan 3 dagen overleven zonder u te zien.
In ’t begin toen ik dit voelde, had ik schrik. Schrik dat mijn verliefdheid over was.
Maar als ge in mijn ogen kijkt, mij vastneemt. Als ge met me babbelt of mopjes maakt. Dat weet ik dat het zonder u pijn zou doen. Wanneer ik mij bedenk dat ik het zonder u zou moeten doen, zijn dat gedachten die ik liever ni heb.
Ik ben nog steeds blij met uw berichtjes en telefoontjes. K straal wanneer ik u ga zien en ge zijt de hele dag in mijn gedachten. Ik kàn overleven als ik u 3 dagen ni zie, maar ’t liefste van al zou ik u elke dag wakker kussen en ‘slaapzacht’ zeggen.
En ik wéét dat mijn verliefdheid niet over is, dat dit alles tussen ons maar net begonnen is. Maar het onzekere, het prille is eraf. Maar heeft plaats gemaakt voor zoveel meer.
Voor diepgaande babbels, voor zachte aanrakingen, voor blikken van verstandhouding, voor gewoontes die je van elkaar kent. Voor stabiliteit, voor rust in mijn hoofd, voor zoveel dingen die ik nog met je wil doen.
Ik mag dus zeggen dat de onstuimigste verliefdheid over is. Maar er is zoveel meer gevoel in de plaats.
woensdag 8 oktober 2008
Opa
De laatste dagen keren mijn gedachten automatisch terug naar jou. Ik neem regelmatiger je doodsprentje nog eens vast. Kijk vaker naar de foto op de kast.
't Is een jaar geleden dat je gezondheid aanzienlijk achteruit ging. Je haar begon uit te vallen, je werd steeds maar magerder. Er bleef weinig over van de sterke opa die ik 19 jaar had gekend. Je dronk geen Palmkes meer, sigaren bleven uit je mond.
Wandelen deed je niet meer, je was gekluisterd aan je rolstoel.
't Zal ook ongeveer een jaar geleden zijn dat ik je voor 't laatst levend zag. En God, wat voel ik me soms nog schuldig dat ik je niet vaker ben komen bezoeken. Niet enkel die laatste weken, maar eigenlijk heel mijn leven.
Maar je was zo sterk, en ik dacht dat je er altijd ging zijn. Dat er nog genoeg tijd was voor alle vragen die ik je wilde stellen, voor alle verhalen die ik nog van je wilde horen.
Tijd om een grootvader te hebben, en om kleinkind te zijn.
Over zes weken zal je een jaar dood zijn.
En ik mis je nog steeds.
't Is een jaar geleden dat je gezondheid aanzienlijk achteruit ging. Je haar begon uit te vallen, je werd steeds maar magerder. Er bleef weinig over van de sterke opa die ik 19 jaar had gekend. Je dronk geen Palmkes meer, sigaren bleven uit je mond.
Wandelen deed je niet meer, je was gekluisterd aan je rolstoel.
't Zal ook ongeveer een jaar geleden zijn dat ik je voor 't laatst levend zag. En God, wat voel ik me soms nog schuldig dat ik je niet vaker ben komen bezoeken. Niet enkel die laatste weken, maar eigenlijk heel mijn leven.
Maar je was zo sterk, en ik dacht dat je er altijd ging zijn. Dat er nog genoeg tijd was voor alle vragen die ik je wilde stellen, voor alle verhalen die ik nog van je wilde horen.
Tijd om een grootvader te hebben, en om kleinkind te zijn.
Over zes weken zal je een jaar dood zijn.
En ik mis je nog steeds.
Abonneren op:
Posts (Atom)