Lieve schat,
De feestdagen zijn weer voorbij, de wereld krijgt weer zijn normale ritme terug en de overtollige glitters verdwijnen langzaam maar zeker weer in de kast.
Maar er zijn enkele glitters blijven hangen, ik ben weer een beetje betoverd. Want de feestdagen zijn toch ook een beetje een periode om eens even stil te staan.
En dan kan ik niet anders dan denken dat het leven zo vergankelijk is, dat het eigenlijk ondraaglijk licht is.
Dan kan ik niet anders dan denken dat ik blij mag zijn dat iedereen er nog is.
En dan kan ik ook niet anders dan blij zijn, dat jij nog steeds de mijne bent.
En zo heb jij weer wat glitters bijgekregen. Want de donkere avonden lijken wat minder donker als ik bij je ben. En mijn zorgen lijken wat kleiner als ik jouw mening hoor. En mijn tranen, lieve schat, zijn wat minder zout als jij ze wegkust.
En als ik er dan aan denk, dat je 2 jaar geleden de eerste keer met mij mee kwam vieren, dan vind ik het verbazingwekkend.
Verbazingwekkend hoe jij je plaats in mijn familie hebt gekregen, hoe graag ze je allemaal zien komen, groot én klein.
Hoe vanzelfsprekend het lijkt dat je hier sneeuw stond te scheppen. En hoe vanzelfsprekend jij bij mij lijkt te horen.
Maar he, lieve schat, ik weet dat we soms onze mindere momenten hebben. Wie heeft dat niet.
Maar ik weet ook dat je niet vanzelfsprekend bent. Dat ik elke lach en elk woord in mijn geheugen wil prentn.
En he, je glittert en glanst als nooit tervoren.
Dikke kus,
