Liefste schat,
Ik ben niet altijd makkelijk geweest de laatste maanden, ik weet het.
Ik heb het je vaak proberen te verwoorden, hoe ik me voelde.
Hoe de knoop vanbinnen telkens groter werd, en hoe klein ik tegelijkertijd werd.
Maar het is moeilijk om dat uit te spreken.
Want ik wil in de eerste plaats een goede vriendin voor je zijn, en geen meisje waar je medelijden mee hebt.
Ik zou het niet kunnen verdragen als je me ineens niet meer zou plagen.
Gewoon omdat je denkt dat ik dat niet aankan.
Dus ik nam je gewoon wat vaker vast, zocht wat vaker naar bevestiging.
Maar ik voel dat ik langzaam maar zeker. Door de rust, door de steun, door de liefde weer een beetje meer vat op mezelf krijg.
Hoe ik af en toe weer eens een slaaprijke nacht hebt, in plaats van een slaaploze.
Hoe ik af en toe weer langer dan 22h kan wakker blijven.
Hoe ik af en toe weer eens écht kan lachen.
Hoe ik af en toe weer voel dat ik leef.
En dan wil ik je bedanken.
Bedanken omdat je me al die tijd hebt bijgestaan.
Dat je mijn buien en tranen zonder vragen beantwoord hebt.
Dat je me liet uitrazen en huilen.
Zonder mij scheel te bekijken.
Dan wil ik je zeggen dat ik je graag zie.
Dat je me nooit verlaten mag.
Maar ik ben niet zo'n prater.
Dus ik neem je maar wat vaker vast, schenk je vaker een glimlach en probeer je te tonen dat ik de jouwe ben.
En dat ik langzaam maar zeker weer kan zijn, en niet langer in beslag wordt genomen door mijn gedachten.
Dikke kus,
