Kerstmis. Buiten is het koud maar de zon schijnt helder.
Binnen brandt het haardvuur en is het gezellig.
Je kondigt samen aan dat je gaat samenwonen, iedereen blij.
Hoe dat nog zo ver leek, onbereikbaar bijna, niet meer dan een fait-divers.
Hoe de maanden verstrijken, de dagen langzaam langer worden.
Hoe de zon steeds helderder schijnt en het haardvuur steeds minder brandt.
Hoe meer je beseft dat je gaat samenwonen, en hoe die fait-divers in je hoofd de proportie aanneemt van wereldnieuws.
Je oude, vertrouwde kamer geraakt langzaam leeg, en voelt opeens al een stuk minder vertrouwd.
Je hele jeugd, al je herinneringen passeren de revue.
Je bent bezig met het regelen, inpakken en de dagen tikken voort.
Weekends worden besteedt aan het in orde maken van de nieuwe plek.
Weekdagen gaan op aan werk, dagelijkse bezigheden.
En dan opeens is het midden juni. Besef je dat de laatste weken van je oude leven ingaan.
Dat je veel dingen voor een laatste keer doet, dat niets nog hetzelfde zal zijn.
Dat er veel vanzelfsprekendheden zullen wegvallen.
Je hele leven zit opeens in dozen, alles verpakt of weggegooid.
En de dag tot de grote stap komt met rassen schreden dichterbij, maar wat er nadien komt, daar kan je je eigenlijk niet zoveel bij voorstellen.
De laatste avond is aangebroken, en er rollen wel wat traantjes. Er wordt gebabbeld, gelachen en er worden wat herinneringen opgehaald.
Je slaapt voor de laatste nacht in je eigen bed, nog niet beseffend hoe je dat nog zal missen.
Je staat op, er wordt uitgebreid ontbeten. De laatste spullen worden nog bij elkaar gezocht, de dozen een laatste keer gesorteerd.
De auto wordt voor een eerste keer volgeladen, de spullen gedropt op de nieuwe plek.
Nogmaals over huis, de laatste deze keer. De tranen rollen, je keel zit dicht. Het doet zo'n pijn, deze vertrouwde plek verlaten.
Nog een laatste goede raad van mama 'iedereen heeft zijn mindere kanten, jij maar hij ook'.
Je knikt, omdat je anders toch weer huilt, en je weet dat ze dan met je meehuilt.
De laatste trip over en weer, de laatste dozen in een al bomvolle keuken.
Het definitieve afscheid van papa komt nu ook dichter. Hij stapt de auto in, en je voelt de tranen weer komen. Hij rijdt weg en je snikt.
En dat is zowat het enige dat je kan doen, dat en aan thuis denken. Aan hoe leeg alles daar nu is, hoe vertrouwd het daar was en hoe nieuw alles nu nog is.
Je stuurt een sms'je naar je ouders, met een dikke dankjewel en een sorry voor het misschien niet altijd goede humeur van de laatste weken. Papa antwoord en begint zijn bericht met 'ach kleine meid' wat genoeg is voor een nieuwe snikpartij. Omdat het misschien dat is dat je het meeste zal missen, dat er voor je gezorgd wordt zoals alleen ouders dat kunnen.
De eerste dag kruipt langzaam voorbij. Samen met zoveel inzichten en vragen. Zoveel besef.
Over hoe alles verandert. Over hoe sterk heimwee is. Over hoeveel invloed een warme thuis heeft.
