Weet je ’t nog? Zeven maanden geleden? Ons eerste afspraakje. De zon scheen toen ook. Hoe we wat verlegen en onwennig de winkelstraat afwandelen, op zoek naar een leuk terrasje. Hoe ik eigenlijk vooral zweeg. Omdat ik zeker wou weten dat je me écht wilde, en dat je niet was zoals de rest. Maar ook hoe snel je me liet ontdooien en hoe snel ik me veilig voelde bij jou. Hoe je me thuis afzette, op honderd meter van mijn deur, omdat ze ’t thuis nog niet mochten weten. Hoe je me drie roosjes gaf, die ik tot de dag van vandaag nog steeds bewaar.
Je bent niet zoals de rest, dat weet ik na al die maanden nu wel zeker. Ik kan me niet meer inbeelden dat je er niet zou zijn. Dat ik je telefoontjes, stem en aanwezigheid zou moeten missen.
Zie ons nu, na die zeven maanden. Op elkaar ingespeeld maar nog elke keer verrast. Hoe mijn kot langzaam ons plekje wordt. Hoe we plannen maken om samen te wonen. Hoe we naast elkaar in slaap vallen. Intussen voorgesteld aan mijn familie, en ze zijn allemaal even gek op jou als ik. Hoe ik ondertussen 14kg vermagerd ben. Mede dankzij jouw steun en soms strenge hand.
Zie ons, lieve schat, na die zeven maanden. Ik wil er nog veel meer!
