Eerste schooldag

Het hangt in de lucht, het is niet meer te ontkennen. De eerste schooldag komt er alweer bijna aan. Moeders die hun kinderen nog snel van nieuwe kledij en schoeisel willen voorzien. Mappen, kaftpapier en pennen verdwijnen uit de rekken.

Opeens lééft Leuven terug. De eerste studenten wandelen terug door de straten. Er is 's nachts weer lawaai op straat. De inschrijvingszakken van de KUL dansen bijna om je oren. Koten worden leeg gemaakt en door anderen weer gevuld.

En ik ben blij dat ik geen student meer ben. Niet onwennigers dan een eerste schooldag. Of je nu kleuter, puber of student bent. Hoe zal het gaan, welke onbekenden kom je tegen en welke oude bekenden zijn dan weer verdwenen?
Wat zullen ze vinden van je nieuwe boekentas en goh, zullen ze me nog wel leuk vinden?
Weer een nieuwe school, weer een massa nieuwe gezichten.

Nee, ik hield er niet van. Van die eerste schooldag? De dag ervoor vloeiden er gegarandeerd traantjes.

Love is in the heart

Ik voel me begeerd door je kussen, veilig onder je aanrakingen. Ik ben graag bij jou. Ik voel me vrouw door je hand op mijn poep, ik voel me een verliefd pubermeisje omdat ik in je gezelschap steeds moet giechelen.
Ik voel me volwassen als ik hand in hand met je door de straten loop, ik voel me kind omdat ik de uren aftel tot ik je weer zie.
Ik voel me zelfzeker omdat ik van jou ben, en jij van mij.

Maar tussen al deze gevoelens door voel ik me soms ook gewoon ontzettend bang. Bang om nog eens gekwetst te worden en bang om alleen gelaten te worden. Bang om me eindelijk weer eens te binden en dan los gelaten te worden.
Bang om aan iedereen te vertellen dat ik verliefd ben en nog banger om nadien te moeten vertellen dat ik weer alleen ben.

Al probeer ik te genieten, van jouw aandacht en lieve woorden. Van de vlinders en je blik. Ik geniet van je kussen en je aanrakingen. Van de tikjes op mijn poep.

Ik ben dus verliefd.

Met u

Ja, t zijt gij waar ik aan denk als ik opsta
en t zijt gij waar ik aan denk als ik wakker word
T zijt gij da ik wil vastpakken als er moeilijke momenten zijn en uw hand wil ik vasthouden als ik door de straten wandel
Tis aan u da'k denk als de zoveelste tante vraagt of ik nog geen vriendje heb
En tis dan ook met u da'k op het volgende familiefeestje wil binnen wandelen, zodat die tantes eindelijk ophiuden met zeuren over vriendjes en over hunne jonge tijd
Tis met u da'k dan wil babbelen, en tis u da'k dan aan iedereen wil laten zien
Tis u da'k wil kussen, en tis door u da'k wil gekust worden als ik ga slapen en als ge me wakker maakt. Tis door u da'k gekust wil worden in t midden van straat en op elk moment dat eigenlijk ni zou mogen.
Door u wil ik geknuffeld worden als ik aan t koken ben en op uwe schoot wil ik in slaap vallen voor de tv.
Tis dan ook met u da'k naar de cinema wil gaan en in de popcorn grabbelen, om daar uw hand te vinden en er eventjes in te knijpen.
Tis met u da'k op café wil gaan en teveel drinken zodat we de hele nacht blijven filosoferen over t leven om tot de conclusie te komen dat het er eigenlijk helemaal ni toe doet zolang ge maar gelukkig zijt
En tis bij u da'k me veilig wil voelen, tis me u da'k wil vrijen..gedaan met de avontuurtjes.
Tis met u da'k oud wil worden
En weetge, misschien wil ik met u wél kindjes...

Lief metekind

Lieve Lien,

Toen mijn gedachten de laatste dagen naar jou gingen, kon ik enkel bedenken dat je 3 jaar geleden nog veilig in de buik zat. En je hebt langer dan voorzien op je laten wachten. 17 augustus 2005, toen was je er eindelijk.
Toen werd ik meter. Jij metekind. Mijn metekind. Mijn lief metekind.
3 jaar geleden zat je dus nog veilig in de buik bij je mama. Ik heb toen veel tegen je gepraat. Soms luidop, soms in stilte.
Ik wou je zoveel vertellen, beschermen misschien. Want eenmaal uit die veilige bolster komen de invloeden op je af. Is er niemand meer die je voor honderd percent kan beschermen.
Loslaten, noemen ze dat zeker?

En nu ben je drie. Heb je al een deel van de wereld leren kennen. Heeft de wereld jou leren kennen. Je hebt leren rollen, zitten, kruipen, wandelen, springen, rennen. En logisch dan dat je af en toe eens viel. Maar je stond op. Een kusje erop en weer doorgaan.
Je bent zindelijk geworden, zus geworden, je gaat naar school.
Maar meer nog: je weet wanneer je braaf moet zijn, wanneer je sorry moet zeggen, je weet wanneer iemand verdrietig is. Je voelt wanneer er ruzie is, wanneer je maar beter op je tellen past.

3 al, je wordt groot..dat is aan alles te merken. Wat je zegt, wat je kan, hoe je jezelf uitdrukt, ...
3 al, toch nog een beetje klein, dat is soms te merken. Hoe je soms nog hulp nodig hebt, of op je mama roept, hoe je oogjes soms zomaar toevallen,...
3 al, maar voor altijd mijn lief metekind.

De Metro

'Bent ge naar Rock Werchter geweest?'. Ik hoor deze vraag in gebrekkig Nederlands mijn oor binnen sijpelen. Ik versta het maar half, want de muziek van iPod loeit staalhard in mijn oren. 'Wablieft?' vraag ik beleefd.
Er zit een meisje naast mij, op de metro, van een jaar of 17. Ze kijkt me vol enthousiasme en verwachtingsvol aan.
'Jaja' zeg ik. Wat overrompeld. De metro, Brussel, België.
Daar spreken onbekenden toch niet tegen elkaar? Allemaal een stuurs gezicht, muziek in de oren, ogen die een boek lezen of gewoon gefixeerd zijn op een punt in de verte.
Ook ik.
Ze vraagt of het leuk was, wie ik allemaal heb gezien. Ik antwoord. Weet mezelf niet echt een houding te geven en stop mijn oortjes dan maar terug waar ze horen. Een paar haltes laten moet ze afstappen. Ze schenkt me nog een brede, welgemeende glimlach.

En dan komt bij mij de vraag: waarom babbelen onbekenden niet meer tegen elkaar? Waarom zeggen we amper nog hallo tegen onze buren?
Waarom babbel ik zelf niet op de metro? Is het uit schrik om geen antwoord terug te krijgen, schrik ommijn uitleg in het Frans te moeten doen?
Je ne sais pas.
Maar eigenlijk voel ik wel een beetje spijt, want zo wou ik helemaal niet zijn.

Randgeval

Wat gebeurt er als je de grenslijn overschrijdt,
dat dunne lijntje dat een ander intuïtief vermijdt?
Wat als je alleen nog wit ziet en zwart,
als als het grijs vervaagt, meedogenloos verhardt?
Wat als je leeft op het scherp van de snee,
huil je dan alleen of huilt de wereld met je mee?

Hoe verkronkeld moet je denken zijn,
hoe eenzaam, hoe wanhopig moet je zijn
opdat je pijn bestrijdt met pijn?



Majan
Zelfverwonding: hoe ga je ermee om
Laurence Claes, Walter Vandereycken

On-tine

Is het omdat ik veel liefde in mij heb, en bereid ben om het allemaal te geven? Is het omdat ik kàn openstaan, zelfs na al die slechte ervaringen?
Is het omdat ik soms ook bitter en verdomd rechtuit ben? Is het omdat ik pure seks uitstraal? Is het door de littekens die ik meedraag? Is het door de bevestiging die mijn gedachten nodig hebben? Of ben ik gewoon te lelijk, te stom te weetikveelwat?

Ik weet het niet. Op dit moment weet ik niet zo bijster veel. Ik kan je enkel met zekerheid vertellen dat het vanbinnen allemaal verwarrend aanvoelt.
En misschien is het gewoon tijd om me als een egel terug te trekken in de veiligheid van zijn stekels. Zodat er geen gevaarlijke, pijnlijke invloeden op me af kunnen komen. Zodat ik enkel blijf bij het bekende, het zekere.
Misschien moet ik maar even stoppen met dromen.
Ook al is dat zo on-tine.