Waarom ik, waarom jij. Waarom wij.
Ik heb het me al vaak afgevraagd als ik in gedachten verzonken was.
Waarom nu wij?
Was het een kwestie van op de juiste plaats en op het juiste moment ergens te zijn? Was het een onverklaarbare en onweerstaanbare chemische aantrekkingskracht?
Was het toeval, of voorbestemd?
Ik moet je eerlijk bekennen dat ik het na 3 jaar nog steeds niet weet.
En het is ook steeds van minder belang. Het kan me niet meer zoveel schelen of het toeval was of een aantrekking die we niet konden vermijden.
Het enige wat er nu nog echt toe doet ben jij. Ik. Wij.
Ik kan met niet inbeelden dan ik zonder jouw ambitie, humor, vastberadenheid, koppigheid, enthousiasme en levensvisie door het leven zou moeten gaan.
Ik kan me niet inbeelden dat ik je stem niet meer zou horen, je gezicht niet meer zou kunnen zien en je lichaam niet meer zou kunnen voelen.
Want, lieve schat,
Er is geen droom, geen verlangen, geen zekerheid of toekomst zonder
Jou.
Kus,
woensdag 7 september 2011
maandag 8 augustus 2011
6 al!
Lieve Lien,
Lief metekind,
De seizoenen lijken in een zucht te verstrijken. De tijd lijkt door onze vingers te glippen. En zo ben jij weer jarig, zes jaar word je nu al.
Een leeftijd die al begint te tellen, want je gaat nu naar het eerste leerjaar. Vanaf nu zal je alleen maar groter, wijzer en zelfstandiger worden, er is geen weg meer terug nu.
En soms betrap ik mezelf erop dat wanneer ik aan jou denk, ik nog steeds aan een 3jarige peuter-kleuter denk. Dat ik nog steeds aan een Lientje denk die schattige versprekingen maakt (‘Lien wille ni’), dat ik nog steeds aan een Lientje denk die heel de wereld nog moest ontdekken. Die haar weg ging vrolijk&zelfzeker, zonder geremd te zijn door onzekerheid omdat iets niet lukt, zonder remmingen die iedereen krijgt door op te groeien.
Als ik écht kon toveren dan kocht ik je voor deze verjaardag een gezonde dosis zelfvertrouwen. Zodat je zonder angst het eerste leerjaar kon binnenstappen, dan je zelfzeker was om te leren reken, lezen en schrijven.
Maar ik kan niet toveren, lieve Lien, maar ik kan je wel steunen. Ik kan je aanmoedigen als het moeilijk wordt (bij rekenen of later, met zaken die niets met school te maken hebben). Ik kan naar je keuzes luisteren, ze misschien niet goedkeuren maar je ook niet veroordelen. Ik zal achter je staan, welke weg je ook gaat.
Ik zal je steeds blijven appreciëren om wie je bent. Want jij blijft mijn metekind. Mijn vrolijke 3jarige peuter-kleuter die de wereld nog moet ontdekken. Jij blijft Lien, de vrolijke, zingende, springende en dansende Lien.
En misschien ben ik er niet zo vaak als andere mensen er zijn. Omdat het druk is, omdat er voor zoveel dingen geen tijd lijkt te zijn. Maar ik ben er wel. En als je me nodig hebt, aarzel dan niet om naar mij toe te komen. Voor jou is er altijd tijd. Ik zal er, in de schaduw van alle anderen, steeds voor je zijn.
Lieve Lien, geniet van je verjaardag! Geniet van alles wat je leert en ziet. Geniet van alle mensen om je heen die van je houden. Geniet van je cadeaus, de verrassingen, van al je neefjes en nichtjes. Geniet van het leven.
Dikke kus,
Je meter, Tine
Lief metekind,
De seizoenen lijken in een zucht te verstrijken. De tijd lijkt door onze vingers te glippen. En zo ben jij weer jarig, zes jaar word je nu al.
Een leeftijd die al begint te tellen, want je gaat nu naar het eerste leerjaar. Vanaf nu zal je alleen maar groter, wijzer en zelfstandiger worden, er is geen weg meer terug nu.
En soms betrap ik mezelf erop dat wanneer ik aan jou denk, ik nog steeds aan een 3jarige peuter-kleuter denk. Dat ik nog steeds aan een Lientje denk die schattige versprekingen maakt (‘Lien wille ni’), dat ik nog steeds aan een Lientje denk die heel de wereld nog moest ontdekken. Die haar weg ging vrolijk&zelfzeker, zonder geremd te zijn door onzekerheid omdat iets niet lukt, zonder remmingen die iedereen krijgt door op te groeien.
Als ik écht kon toveren dan kocht ik je voor deze verjaardag een gezonde dosis zelfvertrouwen. Zodat je zonder angst het eerste leerjaar kon binnenstappen, dan je zelfzeker was om te leren reken, lezen en schrijven.
Maar ik kan niet toveren, lieve Lien, maar ik kan je wel steunen. Ik kan je aanmoedigen als het moeilijk wordt (bij rekenen of later, met zaken die niets met school te maken hebben). Ik kan naar je keuzes luisteren, ze misschien niet goedkeuren maar je ook niet veroordelen. Ik zal achter je staan, welke weg je ook gaat.
Ik zal je steeds blijven appreciëren om wie je bent. Want jij blijft mijn metekind. Mijn vrolijke 3jarige peuter-kleuter die de wereld nog moet ontdekken. Jij blijft Lien, de vrolijke, zingende, springende en dansende Lien.
En misschien ben ik er niet zo vaak als andere mensen er zijn. Omdat het druk is, omdat er voor zoveel dingen geen tijd lijkt te zijn. Maar ik ben er wel. En als je me nodig hebt, aarzel dan niet om naar mij toe te komen. Voor jou is er altijd tijd. Ik zal er, in de schaduw van alle anderen, steeds voor je zijn.
Lieve Lien, geniet van je verjaardag! Geniet van alles wat je leert en ziet. Geniet van alle mensen om je heen die van je houden. Geniet van je cadeaus, de verrassingen, van al je neefjes en nichtjes. Geniet van het leven.
Dikke kus,
Je meter, Tine
zaterdag 9 juli 2011
2 jonge mensen
Lieve schat,
De rust keerde eventjes terug. Ik heb mijn diploma op zak en probeer nu eventjes gewoon te genieten van vrije tijd (geen gedachten aan werk zoeken, rekeningen betalen of wat dan ook), jij had twee daagjes rust (geen werk, geen rit, geen telefoon,...) en eventjes was het zoals het moest zijn voor 2 jonge mensen.
Op ons gemak wakker worden, douchen, het stad intrekken en rustig een lekker broodje eten. Genieten van de solden, kleren passen, geld uitgeven, spijt hebben van het uitgegeven geld maar zo blij zijn met die nieuwe schoenen...
Langzaam terugkeren, samen computerspelletjes spelen, pizza bestellen en véél te laat gaan slapen.
Die dagen hebben me deugd gedaan, lieve schat.
Omdat we geen van beide iets moesten doen en omdat ik voelde dat we het nog steeds goed hebben samen. Dat jij nog steeds de jongen bent waarop ik verliefd werd. Dat jij en ik, dat dat nog altijd klopt.
Bedankt lieve schat!
De rust keerde eventjes terug. Ik heb mijn diploma op zak en probeer nu eventjes gewoon te genieten van vrije tijd (geen gedachten aan werk zoeken, rekeningen betalen of wat dan ook), jij had twee daagjes rust (geen werk, geen rit, geen telefoon,...) en eventjes was het zoals het moest zijn voor 2 jonge mensen.
Op ons gemak wakker worden, douchen, het stad intrekken en rustig een lekker broodje eten. Genieten van de solden, kleren passen, geld uitgeven, spijt hebben van het uitgegeven geld maar zo blij zijn met die nieuwe schoenen...
Langzaam terugkeren, samen computerspelletjes spelen, pizza bestellen en véél te laat gaan slapen.
Die dagen hebben me deugd gedaan, lieve schat.
Omdat we geen van beide iets moesten doen en omdat ik voelde dat we het nog steeds goed hebben samen. Dat jij nog steeds de jongen bent waarop ik verliefd werd. Dat jij en ik, dat dat nog altijd klopt.
Bedankt lieve schat!
maandag 30 mei 2011
Sorry
Lieve schat,
Sorry als het de laatste weken een beetje moeilijk is geweest. Examenstress en alles wat erbij komt kijken (jouw draaiende zaak, administratie, te weinig slaap, ...) nestelt zich in mijn hoofd én in mijn gedrag.
Het lijkt alsof ik deze weken niet toegeeflijk wil en kan zijn. Dat ik alles verkeerd begrijp en om alles boos wordt.
Sorry als het de komende weken niet veel beter zal zijn, en sorry als ik ontzettend stom doe.
Maar wanneer onze dagen samen dan gedaan zijn, en we elk naar huis gaan en ik je enkele dagen moet missen, dan denk ik na.
En dan weet ik dat ik best onredelijk kan zijn. Dat ik, als een klein kind, eigenlijk gewoon vastgenomen wil worden door jou. Dat jij me zegt dat alles wel goed komt en me zachtjes in slaap wiegt.
Maar zeggen dat het dat is, dat ik eigenlijk wil. Dat lukt me niet zo goed.
Dus sorry als ik roep en boos ben. Sorry wanneer ik vloek of me juist in koppig stilzwijgen hul. Sorry voor mijn nerveus gewoel, 's nachts en sorry voor mijn dutjes in de middag.
Sorry voor het gevloek, de tranen en de stress.
Maar hou me eventjes zachtjes vast, ook al zeg ik het niet.
Ok?
Dikke kus,
Sorry als het de laatste weken een beetje moeilijk is geweest. Examenstress en alles wat erbij komt kijken (jouw draaiende zaak, administratie, te weinig slaap, ...) nestelt zich in mijn hoofd én in mijn gedrag.
Het lijkt alsof ik deze weken niet toegeeflijk wil en kan zijn. Dat ik alles verkeerd begrijp en om alles boos wordt.
Sorry als het de komende weken niet veel beter zal zijn, en sorry als ik ontzettend stom doe.
Maar wanneer onze dagen samen dan gedaan zijn, en we elk naar huis gaan en ik je enkele dagen moet missen, dan denk ik na.
En dan weet ik dat ik best onredelijk kan zijn. Dat ik, als een klein kind, eigenlijk gewoon vastgenomen wil worden door jou. Dat jij me zegt dat alles wel goed komt en me zachtjes in slaap wiegt.
Maar zeggen dat het dat is, dat ik eigenlijk wil. Dat lukt me niet zo goed.
Dus sorry als ik roep en boos ben. Sorry wanneer ik vloek of me juist in koppig stilzwijgen hul. Sorry voor mijn nerveus gewoel, 's nachts en sorry voor mijn dutjes in de middag.
Sorry voor het gevloek, de tranen en de stress.
Maar hou me eventjes zachtjes vast, ook al zeg ik het niet.
Ok?
Dikke kus,
dinsdag 19 april 2011
Later
Lieve schat,
Door vorige week een hele week bij je te zijn, en je nu weer een volledige week te moeten missen, is het een beetje chaos in mijn hoofd.
Ik kan niet anders dan aan jou denken, en aan de dingen die we samen doen.
Ik kan niet anders dan heimwee hebben naar al onze vakanties.
Ik kan niet anders dan jou missen.
Want vorige week was heerlijk. Gewoon, wij 2, zonder dagelijkse beslommeringen, zonder nachtelijke ritten en de daarbij horende vermoeidheid.
Gewoon wij 2. En het was zoals het moest zijn.
Geen gekibbel, wel veel gelachen en genoten. Samen voor de tv hangen, samen een beetje teveel drinken, zorgen voor u, gij voor mij.
En dat, lieve schat, geeft mij hoop.
Het geeft me een flits van hoe het later zal zijn. Hopelijk niet meer veel later, maar toch.
Jij & ik. Al zullen er dan wel dagelijkse beslommeringen zijn (wat eten we vandaag?) en af en toe eens gekibbel (ruim uw sokken op!), maar het geluk en gelach zal er ook zijn.
En het zult gij zijn, elke ochtend en elke avond.
En misschien geeft me dat nog het meeste hoop van al...
Kus,
Door vorige week een hele week bij je te zijn, en je nu weer een volledige week te moeten missen, is het een beetje chaos in mijn hoofd.
Ik kan niet anders dan aan jou denken, en aan de dingen die we samen doen.
Ik kan niet anders dan heimwee hebben naar al onze vakanties.
Ik kan niet anders dan jou missen.
Want vorige week was heerlijk. Gewoon, wij 2, zonder dagelijkse beslommeringen, zonder nachtelijke ritten en de daarbij horende vermoeidheid.
Gewoon wij 2. En het was zoals het moest zijn.
Geen gekibbel, wel veel gelachen en genoten. Samen voor de tv hangen, samen een beetje teveel drinken, zorgen voor u, gij voor mij.
En dat, lieve schat, geeft mij hoop.
Het geeft me een flits van hoe het later zal zijn. Hopelijk niet meer veel later, maar toch.
Jij & ik. Al zullen er dan wel dagelijkse beslommeringen zijn (wat eten we vandaag?) en af en toe eens gekibbel (ruim uw sokken op!), maar het geluk en gelach zal er ook zijn.
En het zult gij zijn, elke ochtend en elke avond.
En misschien geeft me dat nog het meeste hoop van al...
Kus,
dinsdag 22 februari 2011
30 maanden
Lieve schat,
2,5 jaar. Zijn wij. Wij.
Wat vliegt de tijd. Wat gaat hij snel.
Het lijkt nog maar gisteren hoe we aarzelend en aftastend door Leuven liepen. Ik had toen nooit durven dromen dat jij het écht zou zijn. De man van mijn leven.
Ik had toen nooit durven denken dat je me ten huwelijk zou vragen en dat we ruzies zouden overleven.
Dat ik op een dag geen schrik zou hebben om verlaten te worden als je eens niet opneemt.
We zijn gegroeid. Dat kan ik wel zeggen. Sámen gegroeid.
Van verliefde jonge mensen die de hele nacht praatten naar jonge mensen die elkaar graag zien. Met wederzijds vertrouwen en plannen voor een stabiele toekomst. Als we nu 's nachts wakker zijn is het meestal om mensen te vervoeren.
Maar soms, als ik je opeens heel erg mis en je dan je telefoon niet opneemt, dan komen al die hevige gevoelens weer boven. En dan weet ik dat ik je niet kan missen. Niet wil missen.
Of als we ruzie maken, dan kan ik écht boos zijn, maar zelfs dan kan ik me geen wereld inbeelden zonder jou.
Wat ik 2,5 jaar geleden nooit had durven dromen, maar wel droomde, is uitgekomen. Je bent mijn wederhelft, mijn aanvulling. Mijn liefde en soms ook al eens mijn ergernis. Maar 't is altijd jou. Zowel liefde als ergernis. Zowel vedriet als geluk. Gedachten en dromen. Dag en nacht. En zo pas jij bij mij. Als dag en nacht. Want waar jij rustig bent, ben ik in paniek en maak ik me zorgen. Waar jij slordig bent, ben ik efficiënt.
En ik zou het niet anders willen.
Lieve schat, wij doen dat goed samen, vind ik.
En een dikke dankjewel voor de voorbije 30 maanden...
Dikke kus,
2,5 jaar. Zijn wij. Wij.
Wat vliegt de tijd. Wat gaat hij snel.
Het lijkt nog maar gisteren hoe we aarzelend en aftastend door Leuven liepen. Ik had toen nooit durven dromen dat jij het écht zou zijn. De man van mijn leven.
Ik had toen nooit durven denken dat je me ten huwelijk zou vragen en dat we ruzies zouden overleven.
Dat ik op een dag geen schrik zou hebben om verlaten te worden als je eens niet opneemt.
We zijn gegroeid. Dat kan ik wel zeggen. Sámen gegroeid.
Van verliefde jonge mensen die de hele nacht praatten naar jonge mensen die elkaar graag zien. Met wederzijds vertrouwen en plannen voor een stabiele toekomst. Als we nu 's nachts wakker zijn is het meestal om mensen te vervoeren.
Maar soms, als ik je opeens heel erg mis en je dan je telefoon niet opneemt, dan komen al die hevige gevoelens weer boven. En dan weet ik dat ik je niet kan missen. Niet wil missen.
Of als we ruzie maken, dan kan ik écht boos zijn, maar zelfs dan kan ik me geen wereld inbeelden zonder jou.
Wat ik 2,5 jaar geleden nooit had durven dromen, maar wel droomde, is uitgekomen. Je bent mijn wederhelft, mijn aanvulling. Mijn liefde en soms ook al eens mijn ergernis. Maar 't is altijd jou. Zowel liefde als ergernis. Zowel vedriet als geluk. Gedachten en dromen. Dag en nacht. En zo pas jij bij mij. Als dag en nacht. Want waar jij rustig bent, ben ik in paniek en maak ik me zorgen. Waar jij slordig bent, ben ik efficiënt.
En ik zou het niet anders willen.
Lieve schat, wij doen dat goed samen, vind ik.
En een dikke dankjewel voor de voorbije 30 maanden...
Dikke kus,
donderdag 3 februari 2011
Geen spijt.
Ik zie de ouderdomsvlekken op je handen.
Ik zie je grijze haren en de rimpels om je mond.
Ik heb je nog zoveel te vragen, ben bang dat ik later zal zeggen dat ik de tijd niet vond.
Het begon een aantal maanden geleden, naar aanleiding van een aantal gebeurtenissen dat ik erover begon te piekeren. Over de eindigheid van leven, over de eindigheid van mijn eigen ouders.
Wat zou ik doen moest één van hen, of allebei er ooit niet meer zijn. Wat zou ik dan in godsnaam nog kúnnen doen?!
Hoe kan je verder als de mensen die je onvoorwaardelijk graag zien er niet meer zijn?
Waar ga je dan heen met verdriet dat anderen niet verstaan? Wie bel je dan als eerste op om te zeggen dat je verliefd, verloofd, zwanger bent? Wie bel je dan op om te vragen hoe je kaassaus maakt? Wie vraagt er dan nog eens gemeend 'hoe maak je het'?
Ik weet het niet, ik kan het me niet inbeelden dat die 2 steunpilaren zouden wegvallen. En ja, tuurlijk vloeken we al eens op elkaar, wat logisch is als je met mensen samen leeft.
Maar er niet meer zijn, dat is zo onwezenlijk.
Is er dan enkel nog een graf waartegen je kan praten? Enkel één plek waar we elkaar nog tegenkomen?
En daarom, lieve ouders, wens ik jullie nog de mooiste jaren. Met veel plezier en liefde. Maar ik wens mezelf ook toe dat er nog véél tijd voor ons is. Tijd met échte gesprekken en échte vragen. Gemeende interesse en geen valse beloftes. Want ik wil, binnen een jaar of 20, mezelf niet verwijten dat ik de tijd niet vond om het allemaal te vragen. Dat er geen tijd was om elkaar te zien, of te bellen. Dat er geen tijd was voor zoveel.
Want hoe moet het voort, als jullie er niet meer zijn?!
Ik zie je grijze haren en de rimpels om je mond.
Ik heb je nog zoveel te vragen, ben bang dat ik later zal zeggen dat ik de tijd niet vond.
Het begon een aantal maanden geleden, naar aanleiding van een aantal gebeurtenissen dat ik erover begon te piekeren. Over de eindigheid van leven, over de eindigheid van mijn eigen ouders.
Wat zou ik doen moest één van hen, of allebei er ooit niet meer zijn. Wat zou ik dan in godsnaam nog kúnnen doen?!
Hoe kan je verder als de mensen die je onvoorwaardelijk graag zien er niet meer zijn?
Waar ga je dan heen met verdriet dat anderen niet verstaan? Wie bel je dan als eerste op om te zeggen dat je verliefd, verloofd, zwanger bent? Wie bel je dan op om te vragen hoe je kaassaus maakt? Wie vraagt er dan nog eens gemeend 'hoe maak je het'?
Ik weet het niet, ik kan het me niet inbeelden dat die 2 steunpilaren zouden wegvallen. En ja, tuurlijk vloeken we al eens op elkaar, wat logisch is als je met mensen samen leeft.
Maar er niet meer zijn, dat is zo onwezenlijk.
Is er dan enkel nog een graf waartegen je kan praten? Enkel één plek waar we elkaar nog tegenkomen?
En daarom, lieve ouders, wens ik jullie nog de mooiste jaren. Met veel plezier en liefde. Maar ik wens mezelf ook toe dat er nog véél tijd voor ons is. Tijd met échte gesprekken en échte vragen. Gemeende interesse en geen valse beloftes. Want ik wil, binnen een jaar of 20, mezelf niet verwijten dat ik de tijd niet vond om het allemaal te vragen. Dat er geen tijd was om elkaar te zien, of te bellen. Dat er geen tijd was voor zoveel.
Want hoe moet het voort, als jullie er niet meer zijn?!
donderdag 6 januari 2011
Glitter & glans
Lieve schat,
De feestdagen zijn weer voorbij, de wereld krijgt weer zijn normale ritme terug en de overtollige glitters verdwijnen langzaam maar zeker weer in de kast.
Maar er zijn enkele glitters blijven hangen, ik ben weer een beetje betoverd. Want de feestdagen zijn toch ook een beetje een periode om eens even stil te staan.
En dan kan ik niet anders dan denken dat het leven zo vergankelijk is, dat het eigenlijk ondraaglijk licht is.
Dan kan ik niet anders dan denken dat ik blij mag zijn dat iedereen er nog is.
En dan kan ik ook niet anders dan blij zijn, dat jij nog steeds de mijne bent.
En zo heb jij weer wat glitters bijgekregen. Want de donkere avonden lijken wat minder donker als ik bij je ben. En mijn zorgen lijken wat kleiner als ik jouw mening hoor. En mijn tranen, lieve schat, zijn wat minder zout als jij ze wegkust.
En als ik er dan aan denk, dat je 2 jaar geleden de eerste keer met mij mee kwam vieren, dan vind ik het verbazingwekkend.
Verbazingwekkend hoe jij je plaats in mijn familie hebt gekregen, hoe graag ze je allemaal zien komen, groot én klein.
Hoe vanzelfsprekend het lijkt dat je hier sneeuw stond te scheppen. En hoe vanzelfsprekend jij bij mij lijkt te horen.
Maar he, lieve schat, ik weet dat we soms onze mindere momenten hebben. Wie heeft dat niet.
Maar ik weet ook dat je niet vanzelfsprekend bent. Dat ik elke lach en elk woord in mijn geheugen wil prentn.
En he, je glittert en glanst als nooit tervoren.
Dikke kus,
De feestdagen zijn weer voorbij, de wereld krijgt weer zijn normale ritme terug en de overtollige glitters verdwijnen langzaam maar zeker weer in de kast.
Maar er zijn enkele glitters blijven hangen, ik ben weer een beetje betoverd. Want de feestdagen zijn toch ook een beetje een periode om eens even stil te staan.
En dan kan ik niet anders dan denken dat het leven zo vergankelijk is, dat het eigenlijk ondraaglijk licht is.
Dan kan ik niet anders dan denken dat ik blij mag zijn dat iedereen er nog is.
En dan kan ik ook niet anders dan blij zijn, dat jij nog steeds de mijne bent.
En zo heb jij weer wat glitters bijgekregen. Want de donkere avonden lijken wat minder donker als ik bij je ben. En mijn zorgen lijken wat kleiner als ik jouw mening hoor. En mijn tranen, lieve schat, zijn wat minder zout als jij ze wegkust.
En als ik er dan aan denk, dat je 2 jaar geleden de eerste keer met mij mee kwam vieren, dan vind ik het verbazingwekkend.
Verbazingwekkend hoe jij je plaats in mijn familie hebt gekregen, hoe graag ze je allemaal zien komen, groot én klein.
Hoe vanzelfsprekend het lijkt dat je hier sneeuw stond te scheppen. En hoe vanzelfsprekend jij bij mij lijkt te horen.
Maar he, lieve schat, ik weet dat we soms onze mindere momenten hebben. Wie heeft dat niet.
Maar ik weet ook dat je niet vanzelfsprekend bent. Dat ik elke lach en elk woord in mijn geheugen wil prentn.
En he, je glittert en glanst als nooit tervoren.
Dikke kus,
Abonneren op:
Posts (Atom)