Ik zie de ouderdomsvlekken op je handen.
Ik zie je grijze haren en de rimpels om je mond.
Ik heb je nog zoveel te vragen, ben bang dat ik later zal zeggen dat ik de tijd niet vond.
Het begon een aantal maanden geleden, naar aanleiding van een aantal gebeurtenissen dat ik erover begon te piekeren. Over de eindigheid van leven, over de eindigheid van mijn eigen ouders.
Wat zou ik doen moest één van hen, of allebei er ooit niet meer zijn. Wat zou ik dan in godsnaam nog kúnnen doen?!
Hoe kan je verder als de mensen die je onvoorwaardelijk graag zien er niet meer zijn?
Waar ga je dan heen met verdriet dat anderen niet verstaan? Wie bel je dan als eerste op om te zeggen dat je verliefd, verloofd, zwanger bent? Wie bel je dan op om te vragen hoe je kaassaus maakt? Wie vraagt er dan nog eens gemeend 'hoe maak je het'?
Ik weet het niet, ik kan het me niet inbeelden dat die 2 steunpilaren zouden wegvallen. En ja, tuurlijk vloeken we al eens op elkaar, wat logisch is als je met mensen samen leeft.
Maar er niet meer zijn, dat is zo onwezenlijk.
Is er dan enkel nog een graf waartegen je kan praten? Enkel één plek waar we elkaar nog tegenkomen?
En daarom, lieve ouders, wens ik jullie nog de mooiste jaren. Met veel plezier en liefde. Maar ik wens mezelf ook toe dat er nog véél tijd voor ons is. Tijd met échte gesprekken en échte vragen. Gemeende interesse en geen valse beloftes. Want ik wil, binnen een jaar of 20, mezelf niet verwijten dat ik de tijd niet vond om het allemaal te vragen. Dat er geen tijd was om elkaar te zien, of te bellen. Dat er geen tijd was voor zoveel.
Want hoe moet het voort, als jullie er niet meer zijn?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten