Lieve Lien,
Toen mijn gedachten de laatste dagen naar jou gingen, kon ik enkel bedenken dat je 3 jaar geleden nog veilig in de buik zat. En je hebt langer dan voorzien op je laten wachten. 17 augustus 2005, toen was je er eindelijk.
Toen werd ik meter. Jij metekind. Mijn metekind. Mijn lief metekind.
3 jaar geleden zat je dus nog veilig in de buik bij je mama. Ik heb toen veel tegen je gepraat. Soms luidop, soms in stilte.
Ik wou je zoveel vertellen, beschermen misschien. Want eenmaal uit die veilige bolster komen de invloeden op je af. Is er niemand meer die je voor honderd percent kan beschermen.
Loslaten, noemen ze dat zeker?
En nu ben je drie. Heb je al een deel van de wereld leren kennen. Heeft de wereld jou leren kennen. Je hebt leren rollen, zitten, kruipen, wandelen, springen, rennen. En logisch dan dat je af en toe eens viel. Maar je stond op. Een kusje erop en weer doorgaan.
Je bent zindelijk geworden, zus geworden, je gaat naar school.
Maar meer nog: je weet wanneer je braaf moet zijn, wanneer je sorry moet zeggen, je weet wanneer iemand verdrietig is. Je voelt wanneer er ruzie is, wanneer je maar beter op je tellen past.
3 al, je wordt groot..dat is aan alles te merken. Wat je zegt, wat je kan, hoe je jezelf uitdrukt, ...
3 al, toch nog een beetje klein, dat is soms te merken. Hoe je soms nog hulp nodig hebt, of op je mama roept, hoe je oogjes soms zomaar toevallen,...
3 al, maar voor altijd mijn lief metekind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten