'Bent ge naar Rock Werchter geweest?'. Ik hoor deze vraag in gebrekkig Nederlands mijn oor binnen sijpelen. Ik versta het maar half, want de muziek van iPod loeit staalhard in mijn oren. 'Wablieft?' vraag ik beleefd.
Er zit een meisje naast mij, op de metro, van een jaar of 17. Ze kijkt me vol enthousiasme en verwachtingsvol aan.
'Jaja' zeg ik. Wat overrompeld. De metro, Brussel, België.
Daar spreken onbekenden toch niet tegen elkaar? Allemaal een stuurs gezicht, muziek in de oren, ogen die een boek lezen of gewoon gefixeerd zijn op een punt in de verte.
Ook ik.
Ze vraagt of het leuk was, wie ik allemaal heb gezien. Ik antwoord. Weet mezelf niet echt een houding te geven en stop mijn oortjes dan maar terug waar ze horen. Een paar haltes laten moet ze afstappen. Ze schenkt me nog een brede, welgemeende glimlach.
En dan komt bij mij de vraag: waarom babbelen onbekenden niet meer tegen elkaar? Waarom zeggen we amper nog hallo tegen onze buren?
Waarom babbel ik zelf niet op de metro? Is het uit schrik om geen antwoord terug te krijgen, schrik ommijn uitleg in het Frans te moeten doen?
Je ne sais pas.
Maar eigenlijk voel ik wel een beetje spijt, want zo wou ik helemaal niet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten