De laatste dagen keren mijn gedachten automatisch terug naar jou. Ik neem regelmatiger je doodsprentje nog eens vast. Kijk vaker naar de foto op de kast.
't Is een jaar geleden dat je gezondheid aanzienlijk achteruit ging. Je haar begon uit te vallen, je werd steeds maar magerder. Er bleef weinig over van de sterke opa die ik 19 jaar had gekend. Je dronk geen Palmkes meer, sigaren bleven uit je mond.
Wandelen deed je niet meer, je was gekluisterd aan je rolstoel.
't Zal ook ongeveer een jaar geleden zijn dat ik je voor 't laatst levend zag. En God, wat voel ik me soms nog schuldig dat ik je niet vaker ben komen bezoeken. Niet enkel die laatste weken, maar eigenlijk heel mijn leven.
Maar je was zo sterk, en ik dacht dat je er altijd ging zijn. Dat er nog genoeg tijd was voor alle vragen die ik je wilde stellen, voor alle verhalen die ik nog van je wilde horen.
Tijd om een grootvader te hebben, en om kleinkind te zijn.
Over zes weken zal je een jaar dood zijn.
En ik mis je nog steeds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten