Ken je het gevoel dat de wereld rondom jou enkel zwart en kil lijkt. Waardoor je wilt vluchten in je eigen wereld. Of ken je het gevoel wanneer vanbinnen alles juist aanvoelt en de wereld te klein is voor al dat gevoel? Ach, ik ken het. Al bijna uit mijn hoofd. Er is maar één remedie tegen:muziek.
Zo vaak kan ik de woorden niet vinden voor wat ik juist bedoel. Dan, opeens, geheel uit het niets rollen de woorden uit een beroemde mond. Beeld en woord smelten samen. Zo maken ze het geluk nog intenser of slijpen ze de scherpe kantjes van het verdriet weg.
Muziek is zoveel meer dan hetgeen waar je op danst op de plaatselijke scoutsfuif, het is meer dan wat vier dagen lang je oren binnensijpelt op een festival. Of dat is het toch voor mij.
Het is een manier van denken, noem het een manier van leven. Want wat je hoort, onthoud je. En wat je onthoudt, dat gebruik je. Er zitten dan ook zoveel herinneringen aan vast. Liefjes, verloren liefdes, begrafenissen, festivals, eerste gestolen zoenen en noem maar op. Het lijstje is waarschijnlijk ellendig lang. Misschien zorgt dat er wel net voor dat mensen zo aan muziek gehecht zijn.
Muziek is geluid, maar niet alle geluid is muziek. Teveel geluid zoals de honderden stemmen door elkaar op een bomvolle metro, daar word ik gek van. Of te weinig geluid; de dreigende stilte voor er kwetsende woorden worden gesproken. Vreselijk. Laat muziek maar zacht mijn oren binnensijpelen. Op mijn geluidssterkte, mijn gemoed. Dan is het meer van mij.
Tekst of muziek? Doe mij maar beide. Anders is het zoals een café zonder bier, een God zonder Jezus, een brand zonder vuur, een festival zonder, jawel, muziek, een trap zonder treden en een tuin zonder gras. Zoals mij zonder jou.
Maar het hoeft niet altijd mooi, waardevol en hoogstaand te zijn. Op zijn tijd is staan jumpen op harde techno als knipoog naar de gabbercultuur? Ach, dat moet met de brede glimlach kunnen …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten