Mijn mooie luchthaven

Het nieuws blijft aan mijn ribben kleven.

Telkens er beelden worden getoond gaan mijn haren rechtop staan.

Gedachten blijven rondjes maken in mijn hoofd.

 

Het nieuws sijpelde langzaam binnen, een explosie op Brussels Airport en in de metro.
De luchthaven waar ik zo vaak ben geweest, de metro halte waar ik zo vaak gepasseerd ben.

Het nieuws kreeg maar langzaam vorm in mijn hoofd.

 

Mijn luchthaven. Mijn mooie luchthaven. Met het vele glas en de glanzende tegels.

Ontelbare keren mensen opgewacht, onbekenden of familie. Ontelbare keren mensen afgezet voor hun welverdiende vakantie.
Ook vaak zelf vertrokken naar zonnige oorden.
Maar altijd blij om daar te zijn, op mijn luchthaven. Altijd met een veilig gevoel.

 

Vreemd om beelden te zien van een plaats vol rook en paniek.

Beelden van verwoesting en vernieling. Het resultaat van een barbaarse aanslag.

Mensen treffen op het punt dat ze bijna zorgeloos alles achter kunnen laten en hun vertrouwen in de handen leggen van goed opgeleid personeel.

Mensen treffen op een plaats dit meestal gelijk staat aan geluk en vakantie.

 

Nooit meer zal die vertrekhal hetzelfde zijn.
Nooit meer zal het enkel en alleen nog om een zorgeloze vakantie gaan.

Het zal altijd de plaats blijven waar mensen nodeloos het leven lieten.
De plaats waar het onveiligheidsgevoel de bovenhand krijgt.
De plaats waar een aanslag werd gepleegd.

 

Zaventem, een tijdje lang mijn tweede thuis.
Mijn veilige haven na een lange rit, de stopplaats na een nachtelijk avontuur.
Ondanks de doolhof en de massa vind ik er mijn weg, blindelings.

Zaventem, verander niet, word niet bang.

 

Blijf de veilige haven die je zolang bent geweest, de fijne plek om te vertoeven.
Blijf het sterke fort, de grote doolhof aan gangen en parkings.

Blijf die glanzende tegels kuisen alsof elke dag een feest is.

Laat de zon binnen langs je grote glaspartijen.

Blijf het hart van Brussel.

Maar, alsjeblief, word vooral niet bang.