Mijn mooie luchthaven

Het nieuws blijft aan mijn ribben kleven.

Telkens er beelden worden getoond gaan mijn haren rechtop staan.

Gedachten blijven rondjes maken in mijn hoofd.

 

Het nieuws sijpelde langzaam binnen, een explosie op Brussels Airport en in de metro.
De luchthaven waar ik zo vaak ben geweest, de metro halte waar ik zo vaak gepasseerd ben.

Het nieuws kreeg maar langzaam vorm in mijn hoofd.

 

Mijn luchthaven. Mijn mooie luchthaven. Met het vele glas en de glanzende tegels.

Ontelbare keren mensen opgewacht, onbekenden of familie. Ontelbare keren mensen afgezet voor hun welverdiende vakantie.
Ook vaak zelf vertrokken naar zonnige oorden.
Maar altijd blij om daar te zijn, op mijn luchthaven. Altijd met een veilig gevoel.

 

Vreemd om beelden te zien van een plaats vol rook en paniek.

Beelden van verwoesting en vernieling. Het resultaat van een barbaarse aanslag.

Mensen treffen op het punt dat ze bijna zorgeloos alles achter kunnen laten en hun vertrouwen in de handen leggen van goed opgeleid personeel.

Mensen treffen op een plaats dit meestal gelijk staat aan geluk en vakantie.

 

Nooit meer zal die vertrekhal hetzelfde zijn.
Nooit meer zal het enkel en alleen nog om een zorgeloze vakantie gaan.

Het zal altijd de plaats blijven waar mensen nodeloos het leven lieten.
De plaats waar het onveiligheidsgevoel de bovenhand krijgt.
De plaats waar een aanslag werd gepleegd.

 

Zaventem, een tijdje lang mijn tweede thuis.
Mijn veilige haven na een lange rit, de stopplaats na een nachtelijk avontuur.
Ondanks de doolhof en de massa vind ik er mijn weg, blindelings.

Zaventem, verander niet, word niet bang.

 

Blijf de veilige haven die je zolang bent geweest, de fijne plek om te vertoeven.
Blijf het sterke fort, de grote doolhof aan gangen en parkings.

Blijf die glanzende tegels kuisen alsof elke dag een feest is.

Laat de zon binnen langs je grote glaspartijen.

Blijf het hart van Brussel.

Maar, alsjeblief, word vooral niet bang.

Leaving home, part I

Kerstmis. Buiten is het koud maar de zon schijnt helder.
Binnen brandt het haardvuur en is het gezellig.
Je kondigt samen aan dat je gaat samenwonen, iedereen blij.
Hoe dat nog zo ver leek, onbereikbaar bijna, niet meer dan een fait-divers.


Hoe de maanden verstrijken, de dagen langzaam langer worden.
Hoe de zon steeds helderder schijnt en het haardvuur steeds minder brandt.
Hoe meer je beseft dat je gaat samenwonen, en hoe die fait-divers in je hoofd de proportie aanneemt van wereldnieuws.


Je oude, vertrouwde kamer geraakt langzaam leeg, en voelt opeens al een stuk minder vertrouwd.
Je hele jeugd, al je herinneringen passeren de revue.
Je bent bezig met het regelen, inpakken en de dagen tikken voort.


Weekends worden besteedt aan het in orde maken van de nieuwe plek.
Weekdagen gaan op aan werk, dagelijkse bezigheden.


En dan opeens is het midden juni.  Besef je dat de laatste weken van je oude leven ingaan.
Dat je veel dingen voor een laatste keer doet, dat niets nog hetzelfde zal zijn.
Dat er veel vanzelfsprekendheden zullen wegvallen.
Je hele leven zit opeens in dozen, alles verpakt of weggegooid.
En de dag tot de grote stap komt met rassen schreden dichterbij, maar wat er nadien komt, daar kan je je eigenlijk niet zoveel bij voorstellen.


De laatste avond is aangebroken, en er rollen wel wat traantjes. Er wordt gebabbeld, gelachen en er worden wat herinneringen opgehaald.
Je slaapt voor de laatste nacht in je eigen bed, nog niet beseffend hoe je dat nog zal missen.
Je staat op, er wordt uitgebreid ontbeten. De laatste spullen worden nog bij elkaar gezocht, de dozen een laatste keer gesorteerd.
De auto wordt voor een eerste keer volgeladen, de spullen gedropt op de nieuwe plek.
Nogmaals over huis, de laatste deze keer.  De tranen rollen, je keel zit dicht. Het doet zo'n pijn, deze vertrouwde plek verlaten.
Nog een laatste goede raad van mama 'iedereen heeft zijn mindere kanten, jij maar hij ook'.
Je knikt, omdat je anders toch weer huilt, en je weet dat ze dan met je meehuilt.


De laatste trip over en weer, de laatste dozen in een al bomvolle keuken.
Het definitieve afscheid van papa komt nu ook dichter.  Hij stapt de auto in, en je voelt de tranen weer komen. Hij rijdt weg en je snikt.
En dat is zowat het enige dat je kan doen, dat en aan thuis denken. Aan hoe leeg alles daar nu is, hoe vertrouwd het daar was en hoe nieuw alles nu nog is.
Je stuurt een sms'je naar je ouders, met een dikke dankjewel en een sorry voor het misschien niet altijd goede humeur van de laatste weken. Papa antwoord en begint zijn bericht met 'ach kleine meid' wat genoeg is voor een nieuwe snikpartij. Omdat het misschien dat is dat je het meeste zal missen, dat er voor je gezorgd wordt zoals alleen ouders dat kunnen.


De eerste dag kruipt langzaam voorbij. Samen met zoveel inzichten en vragen. Zoveel besef.
Over hoe alles verandert. Over hoe sterk heimwee is. Over hoeveel invloed een warme thuis heeft.

5 jaren (en nog zoveel plannen)

Ik mag niet in de toekomst spreken, want misschien brengt dat ongeluk.
Maar de zin, de moed en de inspiratie om te schrijven is er.

Lieve Schat,

5 jaar ken ik je al. 5 jaar zijn wij al een paar.
5 jaar jij & ik. 5 jaar wij.
5 jaar al ben je nooit langer dan enkele uren uit mijn gedachten geweest. 5 jaar al ben je nooit meer uit mijn hele zijn geweest.
5 jaar al draag ik je mee, overal waar ik heen ga.

Wat onzeker en tastend begon, staat nu voor zekerheid.
Ik weet wat ik aan je heb, jij weet wat je aan mij hebt. Ik kom bij je thuis, na elke tegenslag.
Je bent en blijft mijn veilige haven. Diegene waartegen ik alles kan zeggen, zelf mijn donkerste gedachten en mijn intiemste gevoelens.

Als ik naar andere koppels kijk merk ik vaak dat wij misschien een beetje 'anders' zijn.
Wij hoeven elkaar niet steeds te telefoneren of te zien. Wij hoeven elkaars hand niet voortdurend vast te houden en ik hoef je lippen niet steeds op de mijne te voelen.
Ik weet wat ik aan je heb, ook zonder telefoontjes en zoenen.
Ik weet dat je er zal zijn wanneer je er moet zijn. Ik ken je gedachten en meningen. Ik weet dat je mijn rots in de branding bent. Mijn nuchtere kijk op de wereld.
Wij 2, wij staan er. Al 5 jaar!

En natuurlijk zijn er dingen veranderd de afgelopen 5 jaar.
Wijzelf, om met het belangrijkste te beginnen. Niet meer zo jong en onbezonnen.
En natuurlijk mis ik soms hoe je me vroeger poppemie noemde, of de eerste maanden waarin alles nog nieuw en spannend was.

Maar ik zou je niet meer kunnen missen, ik zou niemand anders meer willen.

2013

2013, alweer een jaar voorbij. En tijd om dan eens even terug te denken.
Ik herinner me vooral onze 3 fijne reizen; een weekje niet al teveel doen in het warme Cyprus en daar voor de eerste keer verbranden. Een weekje terug naar de roots samen met ouders en schoonouders. En 2 weken mooie dingen ontdekken in het fantastische Kos. Maar ik herinner me ook fijne dagen aan zee, een uitstap naar Oostende waar er véél shirts werden gekocht. Ik herinner me een onverwacht uitstapje met ons twee in november. Ik herinner me een werkende zomer, en hoe ik dat eigenlijk helemaal niet zo erg vond. Wel hoe fijn het was om om 16.15 al thuis te staan en zo de laatste zon nog te kunnen meepikken. Ik herinner me een ferm ijzertekort in februari, en alle vermoeidheid die daarmee gepaard ging. Geen idee hoe ik toen de weken ben doorgekomen. Ik herinner mij enkele ruzies met ’t ventje, maar niets dat niet opgelost kon worden. Ik herinner mij veel looptochtjes, in weer en wind. Ik herinner mij ook veel shopmiddagjes, fijne avonden met vriendinnen. Ik herinner mij de uitstapjes met mijn metekind en haar communiefeest. Ik herinner mij taxiritten; ’s nachts of ’s avonds laat. Ik herinner mij een muggenbeet die zo groot werd als mijn hele dij, ik herinner mij nachten vol diepe slaap. En af en toe eentje van wakker liggen. Ik herinner mij een lekker etentje in een Grieks restaurant. Ik herinner mij ook af en toe eens honger, in die laatste maanden. Ik herinner mij waarschijnlijk lang niet alles meer. Maar toch, 2013 is goed geweest voor mij/ons. Laat 2014 maar komen!

Vijfjarenplan

Vijfjarenplan


Ik hou van jou. Hou jij van wat niet kan.
Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.
Jij van je trots, en ik van hoe die zacht kan breken
in mijn armen. Jij van je moed. Ik van je zwakte
nu en dan.

Hou jij van de toekomst. Ik van wat voorbij is gegaan.
Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.
Ik hou van dat ene dat is overgebleven
en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht
tegen me aan.

Ik hou van wat is. Jij van wat zou.
Hou jij van mij. Ik hou van jou.

~Herman de Coninck


Gelukkige verjaardag, lieve schat!

Tijd voor jij en ik

2 weken 14 dagen zon, zee, strand, witte martini's vakantie 2 weken geen dagelijkse sleur 2 weken enkel jij jij & ik tijd om te praten om bij te praten om dingen uit te leggen en zaken te delen tijd om samen nog eens te lachen tijd om lekker te eten en een beetje teveel te drinken tijd om te slapen en samen naar bvn te kijken tijd om samen vallende sterren te spotten tijd om elkaar met after-sun in te smeren eindelijk nog eens tijd met een bruin vel, een ontspannen glimlach en een leeg hoofd terug aan de slag met de wijsheid dat wij ertegen kunnen, tegen al die grote stormen en kleine opstootjes. bedankt, lieve schat en ik zie je graag

Lief metekind

Lieve Lien, Liefste metekind, Wat vliegt de tijd. Het lijkt nog maar gisteren dat ik je vorig jaar een gelukkige verjaardag toewenste. Dat ik je alle succes van de wereld wou toewensen in het eerste leerjaar. Zodat je vol vertrouwen kon leren lezen, rekenen en schrijven. Ondertussen zijn de seizoenen alweer verstreken, is er weer een jaar voorbij. Ben jij weer wat ouder en wat wijzer. Groter, ook. En ik moet zeggen dat je jouw eerste studiejaar met glans bent doorgekomen. Lezen doe je als de beste. Ik vind het dan ook fijn om jou in bed te steken als ik bij je mama op bezoek ben, want dan lees je me steevast een stukje voor uit een boek. Het is vertederend om te horen hoe eerst onbekende tekens letters en woorden voor je zijn geworden. Maar als ik dan zo naar je lig te luisteren terwijl je soms nog aarzelend en twijfelend aan jezelf een verhaaltje leest, dan kan ik alleen maar denken aan hoe snel de tijd wel niet gaat. Want vroeger waren de rollen omgekeerd, lieve Lien, dan las ik jou een boekje voor. Maar dan denk ik ook aan hoe snel de tijd nog zal gaan. En aan hoe ik hoop dat de twijfel aan jezelf er ooit uit zal gaan. Dat je, na verloop van tijd, vlotte zinnen zal lezen. Zonder aarzelen of een licht vragende intonatie. Dan hoop ik dat je, na verloop van tijd, zonder aarzelende bewegingen of teveel vragen je weg zal wandelen. Liefste metekind, er is geen reden om aan jezelf te twijfelen. Met je mooie ogen, groot hart en eerlijke tong mag je zijn wie je bent. En ik hoop dat ik je daar ooit voor de volle 100% van kan overtuigen. Maar ik hoop nog meer dat er nooit iemand jou van het tegendeel kan overtuigen. Ga je weg maar, zoals jij denkt dat hij moet lopen. Laat je niet ontmoedigen door hindernissen, valkuilen of grote obstakels. Want weet, lieve Lien, dat er na elke hindernis, valkuil of obstakel iets mooi ligt. Al is het maar iemand die je zijn hand reikt om je aan vast te klampen, een onverwachte glimlach of een luisterend oor zonder vooroordelen. En weet, diep vanbinnen, dat ik steeds dat hand, die glimlach of dat oor zonder vooroordeel wil zijn. Ik zie je graag, zoals je bent. Dikke kus, Je meter,