En het gaat er al lang niet meer om wiens schuld het was. Waar of wanneer het is gebeurd. Het doet er al lang niet meer toe waarom het is mis gegaan.
Het draait om het hier en nu. Over hoe ik me nu voel. En over de gevolgen.
Het voelt zoals duizend krassen op je ziel, als een zeurdige tandpijn. Het voelt als wanhoop en verdriet. Het voelt alsof je valt en je kan niet opstaan. Dan blijf je liggen en uiteindelijk neem je wel vrede met de onrust in je hoofd.
Want dat is iets zeker, iets vasts.
Maar gedachten blijven razen en je hoofd gaat bijna barsten. Je ziel voelt kneedbaar aan. Mensen krijgen wat ze willen, maar niet wat ze verdienen. Want ze verdienen minder dan je geeft en terug krijgen doe je niet.
Je ziel blijft bloeden.
Dan is het tijd voor actie. Niet terug kijken, vooral verder gaan. Geen vragen, antwoorden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten