Lief klein metekindje,
Toen je daarnet op mijn schoot zat met je hoofdje tegen mijn borstkas en je duim in je mond. Zodat je oogjes bijna toevallen je bijna verzonk in een diepe kinderslaap.
Toen kon ik me enkel afvragen wat er van je zou worden. Zou je binnen 2 jaar nog altijd op mijn schoot kruipen en lachen om mijn domme mopjes?
En binnen tien jaar, als je puber wordt? Kom je dan naar mij in plaats van naar je mama met al je kleine en grote probleempjes? Ben ik de eerste die het weet als je een buis hebt op je rapport, en vertel je mij je liefdesleven?Vertel je mij over je eerste kus, je eerste gebroken hart, je eerste twijfels in het leven?
En wat binnen twintig jaar? Mag ik dan getuige zijn op je trouw? Of meter van jouw kindje?En gaan we dan samen shoppen en naar de film? En roddelen we over heel de familie? En over onze venten?
Maar ik kon ook enkel hopen, lieve Lien. Dat je enkel het beste krijgt. De beste schoot en de beste mopjes.Maar evengoed de beste punten en de liefste vriendjes. En ik wou dat ik je kon beschermen. Tegen slechte vrienden en slechte liefjes. Tegen de twijfels van het leven. Als ik dat kon, wees maar zeker dat ik het deed. Maar misschien is dat nu net leven… vallen en opstaan. En leren uit je fouten. Of weigeren om eruit te leren.Wees maar zeker dat ik je wil begeleiden op deze weg, zodat ik kan voorkomen dat jij de fouten maakt die ik heb gemaakt.
En dan hoor ik je stemmetje: ‘gaan we spelen?’ en God, wat ben ik blij dat je nog maar drie bent!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten